SVS VR1 - IJzendijke VR1

Wie ’t laatst lacht…

Afgelopen zaterdag stond het elftal wederom klaar om met de bus van Carlo de  Bae(r)demaeker naar Capelle a/d IJssel te bollen. We moesten die dag met een magere selectie - of ja, mager - met twaalf man aantreden tegen de nummer vijf, SVS. Thuis verloren we vrij kansloos van dit team, dat nog in de race is voor een promotieplaats.

Na een rit van ruim twee uur kwamen we aan in een bruin café, wat de kantine bleek te zijn. Queen schalde door de luidsprekers met hun “We are the champignons”. De feestneus achter de bar had misschien een uitslag over het hoofd gezien, want de frietfretende jongelui keken stoïcijns voor zich uit.

Nadat we het kleedhok gevonden hadden, stuurde Nico de volgende elf het kunstgras op:

                     Liza

                   Brigith               

Jantien      Nouk          Stephanie

Lora            Mak             Marieke

                    Roos

           Miriam   Kelly

Bank: Maartje

We begonnen de wedstrijd zoals vanouds. Binnen twee minuten keken we weer tegen een achterstand aan. 1-0 achter, maar vanaf dat moment werd er goed gecombineerd. We creëerden volop doelkansen, waarvan we er drie hebben benut. De gelijkmaker kwam op naam van Lora, en Roos bracht de score naar 1-3 met twee treffers. Helaas schoot SVS ook nog raak voor rust. Dus gingen we met een stand van 2-3 aan de thee. Tegenvaller in de eerste helft was een knieblessure van Lora, waardoor zij het veld moest ruimen voor Maartje.

De tweede helft begon slecht. Een manklopende Nouk kon niet meer verder voetballen en werd daarom onder de lat gezet. Liza mocht de rechtshalf positie overnemen. Een groot deel van de tweede helft stonden we onder druk. Na 25 minuten scoorde de spits van SVS de gelijkmaker. SVS geloofde op dat moment nog vol in de overwinning. Het was echter Roos die vlak voor tijd het winnende doelpunt maakte. In de resterende vier minuten kon de thuisploeg geen vuist meer maken, en wij konden met drie punten heel blij zijn.

De overwinning werd extra gevierd omdat we verre van compleet stonden. Toch was het af en toe wel te merken dat iemand als Miriam nog niet zo lang voetbalt. In de eerste helft wilde ze even goed doorjagen op de laatste man. De bal was al lang weg ,maar ze kon niet meer remmen en een botsing was niet meer te vermijden. “Jezus man, wat is jouw probleem”, was de terechte opmerking van de verdedigster.

Deze zege zullen we niet snel vergeten. Zo had Mullaert ’t niet erg getroffen met haar tegenstander. De dame in kwestie wilde de scheids laten geloven dat Mullaert steeds aan haar jasje trok. Dat kon Mullaert niet waarderen: “Jammer dat je niet kunt voetballen, en alleen  maar op de grond gaat liggen”. “Ik pak je wel na de wedstrijd”, was haar weerwoord. Mullaert werd toen toch wat angstig en riep alvast de hulp in van Roos. “Roos, ik denk dat ik na de wedstrijd serieuze klappen ga krijgen, en jij moet mij helpen”. Het beloofde een mooi spektakel te worden. En inderdaad, na de wedstrijd sprak Mullaert de woorden, “Wie ’t laatst lacht…”. Het vrouwtje sprong over een hek, struikelde over haar eigen poten,  en riep: “Wie zei dat?”. Mullaert was de beroerdste niet en stak haar vinger op. Een vuistslag volgde en het was Roos die de klap opving. Roos werd een beetje boos. Tot ongenoegen van Roos werd ze door Mak tegengehouden. Het is niet tot een massale vechtpartij gekomen, maar in de vier jaar dat we voetballen, zijn we er nog nooit zo dichtbij geweest. Wel sneu voor de lady van SVS dat de middag op die wijze moest eindigen, terwijl ze uren bij de kapper had gezeten.

Zo zag het er dus ongeveer uit:

(dit lukt niet dames, excuus A3)
 

Door alle consternatie was het een goed idee om maar zo snel mogelijk richting IJzendijke te rijden. We stonden buiten nog wat muziek te draaien en Roos riep naar een oude bok: “Mooie muziek ee!”. Hij zei: “’t zelfde he!” En inderdaad, hij draaide dezelfde muziek in zijn auto.

De busreis verliep aardig. Teammanager Arnold was een tevreden man. Hij had zich goed voorbereid op een dagje weg met de dames. Hij had dezelfde ochtend nog een aflevering van Little House on the Prairie gekeken. Kelly, die na de wedstrijd ook nog een aanvarinkje had gehad met een tegenstander, is de hele busreis witheet gebleven.

Als we alles eens bij elkaar optellen, kunnen we trots zijn op onszelf. Met z’n twaalven, waaronder de dutsen Miriam en Maartje die aan speelminuten en spierpijn geen gebrek meer hebben, hebben we het toch voor elkaar gekregen. Het is mooi om te zien dat ieder zich snel kon aanpassen. Keeper Liza, die ineens op de rechtshalf positie moest spelen. Nico, die ineens zijn vaste plaats in de bus kwijt was aan de Little House Lover.

Komende zaterdag spelen we om half drie thuis tegen Berkel. Hopelijk wordt het weer een mooie wedstrijd.